Lie f desverdriet.info

Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.

Vriendin in Turkije

van een jongen die zich snel herstelde



Laat ik beginnen met te zeggen dat ik bij de beschrijving van mijn ervaring minder aandacht besteed aan het ontstaan van de liefde en de relatie zelf. Temeer ga ik in op de disbalans in mij leven die uiteindelijk de oorzaak was van mijn liefde, maar ook van mijn buitengewoon pijnlijke liefdesverdriet. 

Mijn verhaal begint met een vakantie in Turkije, alwaar ik een Turkse heb ontmoet. Het klikte vrij snel en we hebben hele fijne dagen beleefd en na de vakantie vijf maanden contact gehouden via de telefoon en de mail. Al snel kwamen de eerste signalen door dat haar relatie met mij in haar omgeving op veel weerstand stuitte. Maar we hadden ons ervan vergewist dat onze relatie een moeilijk periode zou gaan opleveren, alvorens we echt samen zouden kunnen zijn. Haar vader heeft haar reis naar Nederland en vervolgens mijn reis naar haar in oktober tegengehouden. Twee weken voordat ik in december naar haar toe zou vliegen kon ik plotseling geen contact meer met haar krijgen.

Totdat ik op een ochtend, incognito bellend, haar toch aan de lijn kreeg, al was het maar voor 10 seconden. Maar dat waren wel verontrustende seconden, want ik hoorde haar met een huilend, miserabel stemmetje mijn naam zeggen, waarna het stil werd en ze weer ophing. Met meteen angst voor allerlei eerwraak-scenario's in mijn hoofd, zou dit het begin betekenen van een week vol onzekerheid en liefdesverdriet. In de loop van de week bleek gaandeweg dat zij mij niet meer mocht zien en zij met een Turkse jongen moest trouwen.
Ze mocht tot op zekere hoogte wel kiezen en ook na het huwelijk mocht ze gewoon blijven studeren en een carriere ambieren. Dat was uiteraard een opluchting, echter frustrerend bleef het feit dat haar moeder mij geweldig vond, haar broer het goed, maar haar vader ons puur en alleen omdat ik niet Turks ben uit elkaar haalde. Kortom, liefdesverdriet en behoorlijk ook, juist omdat liefde niet het probleem was, maar zij en ik door externe factoren uit elkaar werden gedreven.

Het herstel van het verdriet is eigenlijk heel snel gegaan. Bij mij is snel het inzicht gekomen dat er meer achter mijn heftige pijn zat dan alleen liefdesverdriet. In de desbetreffende week dat het uitging met mijn Turkse vriendin zijn een aantal "zeepbellen" doorgeprikt:

• Ik heb mezelf voorafgaand aan de vakantie in Turkije anderhalf jaar lang mentaal uitgehold. Hard gewerkt om mijn doel (toelating tot een zware opleiding) te bereiken, terwijl ik mezelf geen falen, pleziertjes of credit gunde. Ik heb mezelf dus verstoken van mentale brandstof. Ik ben iemand met veel veel zelfvertrouwen, maar op deze manier tast je geleidelijk je eigenwaarde aan. Ik voelde me geen winnaar meer door de dingen die ik al gepresteerd had, maar een verliezer omdat ik wellicht de komende obstakels niet zou kunnen passeren. Op een zwak en angstig moment in mijn leven kwam ik haar dus tegen.
• Net voordat ik naar Turkije (juni) ging was ik op een low-point in mijn leven, al dacht ik toen nog dat ik mij zo voelde simpelweg omdat te hard gewerkt had. Kortom, ik gooide het toen nog op voornamelijk fysieke uitputting. Hoe dan ook, in Turkije kwam ik haar tegen en het klikte al snel, hoewel ik me wel herinner dat met name zij het contact graag wilde leggen. Ik ging pas na een paar dagen om. In Turkije was het erg fijn met haar, maar achteraf kan ik me herinneren dat ik pas in Nederland de beslissing nam om voor haar te gaan. Sterker nog, toen ik wegging uit Turkije vond ik het eigenlijk ook wel weer een beetje mooi geweest.

Kortom, Ik heb na de vakantie actief de beslissing genomen om haar mijn lichtpuntje te maken. Zij heeft dat ook met mij gedaan (zij was ook niet blij met haar leven), dus wat dat betreft waren we wel twee mensen die elkaar hadden gevonden.

Toen het een aantal weken geleden uitging met haar kwam alles tegelijk. De zeepbel van mijn mentale gesteldheid en mijn droom-relatie met haar werden doorgeprikt. Mijn aan wanhoop grenzend verdriet werd nog eens afgetopt met de wetenschap dat liefde niet het probleem was, maar dat zij en ik door externe factoren uit elkaar werden gedreven.  De onzekerheid over hoe het met haar was, maakte het allemaal nog erger. Kortom, toen samen met mijn relatie met haar het enige lichtpuntje in mijn leven uitging, werd het plotseling heel donker.

Niettemin, de bovenstaande analyse was cruciaal voor spoedig herstel. Een hoofdregel is bij herstel van verdriet is: als het verstand zover is, zal het hart snel(ler) volgen. Dat is dus ook gebeurd.

Ten eerste werk ik aan mentaal herstel, aan herstel van de afgelopen twee jaar waarin ik mentale roofbouw op mezelf heb gepleegd. Ik gun mezelf nu credit voor prestaties en doe weer leuke dingen. Een grote boost is ook dat ik mezelf tijdig heb kunnen herpakken en vlak na de breuk met mijn Turkse vriendin de selectie voor de door geambieerde opleiding met succes heb afgerond.  Daarmee eindigd ook twee jaar spanning over of ik wel of niet aan mijn droom kan gaan beginnen.

Temeer helpt dat ik nu wat meer weet over de situatie daar. Het heeft even geduurd voordat ik alle informatie had, omdat ik moeilijk contact kreeg met haar.
Ik heb haar zelfs nog in contact weten te brengen met een Turks meisje uit mijn flat. Bij dat gesprek kwam mijn vriendin volgens mijn flatgenote erg nuchter en kalm over toen zij haar vertelde dat ze een nieuwe vried had en ik geen hoop meer moest hebben. Later die week (donderdag) was mijn vriendin weg bij haar ouders en weer in haar eigen huis. Toen belde zij mij opeens weer en je merkte dat ze daar vrijuit kon praten. We hebben die vrijdag ook nog aan de lijn gehangen, samen huilend.
Ik weet door die laatste gesprekken gelukkig wel dat het met de uithuwelijking op zich meevalt. Ze mag gewoon "nee" zeggen tegen geintroduceerde vriendjes.
Ze kan ook, eens getrouwd, gewoon blijven studeren en een carriere plannen.
Dat voelde voor mij als een grote opluchting. Niettemin zal ze ergens dit jaar waarschijnlijk wel moeten trouwen. Frusterend blijft dat zij zei dat ze van me houdt, haar moeder mij geweldig vindt en ook haar broer het prima vindt. Alleen haar vader houdt ons tegen, puur en alleen omdat ik niet Turks ben.

Ik heb ook nog geprobeerd om haar een leven met mij te bieden. Ik heb haar aangeboden om hier te komen wonen en te studeren. Of om hier voor een lange vakantie te komen, met name ook om aan haar vader een signaal af te geven dat ze serieus was en mij niet op wilde gaven. Hopelijk kon ik dan mee terugvliegen en met haar vader praten. Maar zij wilde dat allemaal niet.

Daarom tot slot ook nog dit. Nu de mist van het verdriet is opgetrokken, kan ik niet echt een andere conclusie treken dat dat ze me aardig in de steek heeft gelaten. Natuurlijk kan ik de situatie voor haar moeilijk inschatten, maar ze woont in een liberaal deel van Turkije. Ze woont als alleenstaande dochter op zichzelf en heeft daarnaast ook nog een eigen kamer in de stad waar ze studeert.
Dus hoewel het ook moeilijk voor haar is geweest, heeft ze vrij snel opgegeven. Daarbij is ze niet goed voor mij geweest en de oorzaak daarvan is is volgens mijj dat ze een opvallend gebrek aan moed heeft. 
Zij had niet de moed om tegen haar vader op te staan.
Dat kan ik eventueel nog begrijpen. Wat ik niet kan vergoeilijken, is dat ze niet de moed heeft gehad om mij de waarheid te vertellen.

Zij heeft deze problemen concreter zien aankomen dan ik en zij had mij daarop moeten voorbereiden en mij uiteindelijk moeten vertellen van de situatie, temeer omdat mijn ticket al geboekt was.
Maar zij koos de weg van de minste weerstand door mij compleet te negeren, mij in liefdesverdriet en onzekerheid achterlatend.
Dat had ik haar nooit aangedaan.
Haar handelen zegt wellicht ook iets over de dromerige basis van onze relatie, die gewoon niet sterk genoeg is gebleken voor de realtiteit. Niettemin had ik toch gevochten voor die droom. Maar zij deed dat niet. Ik ben niet (meer) boos op haar, maar wel neem ik haar een gebrek aan moed kwalijk, dat veel pijn had kunnen voorkomen. Ik heb haar dat ook duidelijk en onomwonden gezegd.
Het uiten van alle gevoelens aan haar, ook verontwaardiging, was belangrijk.

Maar goed, het belangrijkste is dat ik aan mijn opleiding kan beginnen en het leven zoals ik dat voor ogen heb op het punt staat te beginnen. Verder heb ik de relatie met mijn Turkse liefde netjes kunnen afsluiten.
Ik heb er alles aan gedaan om onze relatie te redden, haar een concreet leven geboden, mij strijdvaardig opgesteld ten aanzien van onze relatie en haar uiteindelijk ook nog gemaild dat zij blij moet zijn met haar eigen leven en geen extern, dromerig geluk moet zoeken op 3000 km afstand.
Dat laatste heb ik haar uitgebreid gemaild omdat wat dat betreft zij dezelfde fout heeft gemaakt als ik en ik haar dus kon helpen door mijn analyse met haar te delen. Tot slot stuur ik zelfs nog een cadeau na, dat ik haar eigenlijk persoonlijk wilde geven. Dat vind ik gezien het gebeurde, best sportief van mezelf.
Ik voel me dus weer beter, zit weer lekkerder in mijn vel en voel de "oude zelf" weer terugkomen. Ik heb hier veel van geleerd. En ik ben nog steeds bezig met het trekken van lering uit het gebeurde. Maar twee dingen weet ik alvast:

• Niet overdreven afhankelijk zijn van anderen. Blij zijn met je eigen leven en wezen en geen bevestiging van anderen nodig hebben. Vooral bij liefde geldt denk ik echt hetgeen Harrie Jekkers erover zingt in zijn lied (schitterend) "Ik hou van mij". Dat nummer raakt de kern!
• De realiteit inzien van een situatie en daarnaar handelen. Nooit willen dat de situatie eigenlijk anders was. Dan stel je je meteen al kwetsbaar en afhankelijk op en ben je vatbaar voor het verzinnen van droombeelden in plaats van dat je vertrouwd op je eigen capaciteiten om problemen op te lossen.

Mijn verhaal is een duidelijk voorbeeld van het feit dat ernstig liefdesverdriet vaak een symptoom is van een bredere problematiek en disbalans in je leven. Zulk liefdesverdriet moet je dus niet alleen op zich aangaan. Dat is slechts symptoombestrijding. Je moet naar aanleiding van zo'n pijnlijke gebeurtenis (aanloop naar de) de relatie, je leven en zelfs je wezen goed analyseren en lering trekken uit het gebeurde. Tijd heelt alle wonden, maar het is de kunst om er ook nog eens van te leren en er sterker uit te komen. Daarbij heelt het hart sneller, wanneer het verstand het al begrijpt.

Wim